یک از متداول ترین عقاید یهودیت این است که غیر ممکن است بتوان خدا را دید. از 13 اصول اساسی ایمان که توسط خاخام موش بن می مون نوشته شده در سرود روحانی ییگدال و اعتقادنامه آنی مامین این عبارات به چشم میخورد.

“خداوند شکلی ندارد و در هیچ شکل انسانی یافت نمیشود.”

این مطلب از کتاب تثنیه باب 4 آیه 12 اقتباس شده است.

“آنگاه خداوند از میان آتش با شما صحبت کرد و شما تنها آواز کلام او را شنیدید، امّا خودش را ندیدید.”

در هر حال این آیه نمی­گوید که خداوند هیچ شکلی ندارد بلکه می گوید که مردم در کوه سینا هیچ شکلی از او ندیدند. این آیه در متن خودش هیچ نظریه­ای در مورد دیدن خداوند بیان نمی­کند، بلکه اخطاری است بر ضد ساختن بتها و پرستش آنها. (آیات 15 الی 24)

عقیده به اینکه دیدن خداوند غیر ممکن است میتواند حقیقی و یا غیر حقیقی باشد. البته ناپیدایی خدا در عهد جدید نیز چندین بار تکرار شده است.

“هیچ‌کس هرگز خدا را ندیده است. امّا آن خدای یگانه که در بَرِ پدر است، همان او را شناسانید.” (یوحنا 18:1)

“و همان پدری که مرا فرستاد، خودْ بر من شهادت می‌دهد. شما هرگز صدای او را نشنیده و روی او را ندیده‌اید.” (یوحنا 37:5)

“ نه اینکه کسی پدر را دیده باشد، مگر آن کس که از خداست؛ او پدر را دیده است.” (یوحنا 46:6)

“او صورت خدای نادیده است و فرزند ارشد بر تمامی آفرینش،” (کولسیان 15:1)

“ بر خدای یکتا، آن پادشاه سرمدی، نامیرا و نادیدنی، تا ابدالآباد حرمت و جلال باد؛ آمین!” (اول تیموتائوس 17:1)

“ او را که تنها وجود فناناپذیر است و در نوری سکونت دارد که نتوان به آن نزدیک شد، او را که هیچ‌کس ندیده و نتواند دید، تا ابد حرمت و توانایی باد. آمین.”(اول تیموتائوس 16:6)

“هیچ‌کس هرگز خدا را ندیده است؛ امّا اگر یکدیگر را محبت کنیم، خدا در ما ساکن است و محبت او در ما به کمال رسیده است.”(اول یوحنا 12:4)

“ اگر کسی ادعا کند که خدا را محبت می‌نماید امّا از برادر خود نفرت داشته باشد، دروغگوست. زیرا کسی که برادر خود را، که می‌بیند، محبت نکند، نمی‌تواند خدایی را که ندیده است، محبت نماید.”(اول یوحنا 20:4)

با وجود تمام این آیات بسیار راحت است بفهمیم که چرا مردم فکر می کنند غیر ممکن است بتوان خدا را دید. به هر حال همیشه از یک متن نظرات متفاوتی برداشت می شود. در حقیقت اینکه مردم نمی توانند به طور طبیعی خدا را ببینند به این معنی نیست که خدا نادیدنی است. بلکه چون ما در شرایط سقوط کرده به سر می بریم قادر به دیدن او نیستیم. اگر ما خدا را با تمام قوت و جلالش ببینیم، خواهیم مرد. (خروج 20:33)

ما به تفضیل در قسمت دوم با این تفاوت سر و کار خواهیم داشت. از طرفی غیر ممکن است که بتوان خدا را دید و از طرف دیگر پیامبران و مشایخ “شخصی” را در زمانهای متفاوت دیده­اند. ابراهیم این “شخص” را در موقعیتهای متعددی دید.

“آنگاه خداوند بر اَبرام ظاهر شد و فرمود: «به نسل تو این سرزمین را می‌بخشم.» پس در آنجا برای خداوند، که بر او ظاهر شده بود، مذبحی ساخت.” (پیدایش 7:12)

“ پس از این وقایع، کلام خداوند در رویا به اَبرام در رسیده، گفت: «ای اَبرام، مترس! من سپر تو هستم و تو را پاداشی بس عظیم خواهد بود.»“ (پیدایش 1:15)

“چون اَبرام نود و نه ساله بود، خداوند بر او ظاهر شد و فرمود: «من هستم خدای قادر مطلق ؛ پیش روی من گام بردار و کامل باش.”(پیدایش 1:17)

“روزی خداوند در بلوطستان مَمری بر ابراهیم ظاهر شد، آنگاه که او در گرمای روز به دَرِ خیمۀ خویش نشسته بود.” (پیدایش 1:18)

در آیات بالا لغتِ “به ابراهیم ظاهر شد” شکل مجهول فعل دیدن است. “آشکارا به این معنی است که ابراهیم چیزی دید و همچنین می تواند به عنوان دیده شده توسط ابراهیم ترجمه شود”

در سه موقعیت اول ما هیچ توضیحی از اینکه ابراهیم چه کسی یا چه چیزی را دید نمی­بینیم. به هر حال در باب 18 توضیحات مبسوط و خاصّی بیان شده است. دانشمندان و مفسرین خاخام با بیانی رسا و کامل توضیح می دهند که این باب نمی­تواند دارای معنی ساده و تحت­الفظی باشد. هنوز متن در جز به جز توضیحاتش صریح و روشن و کاملاً جسمانی است. حقیقت گیج کننده و گریزناپذیر این است که یهوه خودش در شکل انسانی به دیدار ابراهیم می­آید. او با ابراهیم غذا می­خورد و آنها با هم در مورد موضوعات مهمی صحبت می کنند، از حامله شدن قریب الوقوع سارا تا در شرف نابودی بودن سدوم.

(لطفاً دقایقی وقت گذاشته و باب 18 آفرینش را به طور کامل بخوانید و سپس همان طور که ما آن را تجزیه و تحلیل می کنیم به خواندن کتاب مقدس ادامه دهید.)

پیدایش باب 18

¹ روزی خداوند در بلوطستان مَمری بر ابراهیم ظاهر شد، آنگاه که او در گرمای روز به دَرِ خیمۀ خویش نشسته بود. ² ابراهیم سر بلند کرد و دید که اینک سه مرد مقابل او ایستاده‌اند. چون آنان را دید، از دَرِ خیمه به پیشواز ایشان شتافت، و روی بر زمین نهاد، ³ و گفت: «سرورم، اگر مورد لطف تو واقع شده‌ام، از نزد بندۀ خود مگذر. ⁴ بگذار اندک آبی برای شستن پایهایتان بیاورند، و زیر درخت بیارامید، ⁵ و لقمه نانی بیاورم تا بخورید و نیرو بگیرید و پس از آن رهسپار شوید، چرا که شما را بر بندۀ خود گذر افتاده است.» پاسخ دادند: «آنچه گفتی بکن.» ⁶ پس ابراهیم به خیمه نزد سارا شتافت و گفت: «بشتاب! سه پیمانه آرد مرغوب برگرفته، خمیر کن و گِرده‌نانها بپز.» ⁷ آنگاه به‌سوی رمه دوید و گوساله‌ای جوان و خوب برگزید و آن را به غلامی سپرد تا زود آماده کند. ⁸ سپس کره و شیر و گوساله‌ای را که آماده کرده بود، آورد و پیش روی ایشان نهاد. و خود زیر درخت نزد ایشان ایستاد تا خوردند. ⁹ به وی گفتند: «همسرت سارا کجاست؟» گفت: «در خیمه است.» ¹⁰ آنگاه یکی از آنها گفت: «به‌یقین، سال بعد همین وقت نزد تو باز خواهم گشت، و همسرت سارا را پسری خواهد بود.» و سارا به در خیمه که پشت سر او بود، می‌شنید. ¹¹ ابراهیم و سارا پیر و سالخورده بودند، و عادت زنان از سارا منقطع شده بود. ¹² پس سارا در دل خود خندید و گفت: «آیا پس از آنکه فرسوده‌ گشته‌ام و آقایم نیز پیر شده است، مرا لذت خواهد بود؟» ¹³ آنگاه خداوند به ابراهیم گفت: «سارا چرا خندید و گفت: “آیا اکنون که پیر شده‌ام، براستی فرزندی خواهم زاد؟” ¹⁴ آیا هیچ کاری هست که برای خداوند دشوار باشد؟ در موعد مقرر، سال بعد، همین وقت، نزد تو باز خواهم گشت و سارا را پسری خواهد بود.» ¹⁵ اما سارا انکار کرد و گفت: «نخندیدم،» زیرا ترسیده بود. اما او گفت: «نه، بلکه خندیدی.» ¹⁶ آنگاه آن مردان از آنجا روانه شده، روی به جانب سُدوم نهادند. و ابراهیم با آنان رفت تا ایشان را بدرقه کند. ¹⁷ آنگاه خداوند گفت: «آیا آنچه می‌کنم، از ابراهیم پنهان دارم؟ ¹⁸ حال آنکه از ابراهیم بی‌گمان قومی بزرگ و نیرومند پدید خواهد آمد و همۀ قومهای زمین به‌واسطۀ او برکت خواهند یافت. ¹⁹ زیرا او را برگزیده‌ام تا فرزندان و اهل خانۀ خویش را پس از خود، امر فرماید که با به‌جا آوردن پارسایی و عدالت، طریق خداوند را نگاه دارند، تا خداوند آنچه را که به ابراهیم وعده داده است، نصیب او گرداند.» ²⁰ آنگاه خداوند فرمود: «فریاد شکایت بر ضد سُدوم و غُمورَّه چنان بلند است، و گناهشان چنان سنگین است ²¹ که پایین می‌روم تا ببینم آیا مطابق فریادی که به من رسیده است به تمامی به عمل آورده‌اند یا نه. اگر چنین نباشد خواهم دانست.» ²² پس آن مردان از آنجا روی گردانیده، به جانب سُدوم رفتند، اما ابراهیم همچنان در حضور خداوند ایستاده بود. ²³ آنگاه ابراهیم نزدیک آمد و گفت: «آیا پارسا را با شریر هلاک خواهی کرد؟ ²⁴ اگر پنجاه پارسا در شهر باشند، چه؟ آیا براستی شهر را نابود خواهی کرد و آن را به‌خاطر پنجاه پارسا که در آنند، نخواهی رهانید؟ ²⁵حاشا از تو که چنین کنی؛ که پارسا را با شریر به مرگ بسپاری، به‌گونه‌ای که پارسا و شریر مساوی باشند. حاشا از تو! آیا داور تمامی جهان عدالت را به‌جا نخواهد آورد؟» ²⁶خداوند فرمود: «اگر پنجاه پارسا در سُدوم بیابم، تمامی آن مکان را به‌خاطر آنان خواهم رهانید.» ²⁷ ابراهیم در پاسخ گفت: «اینک من که خاک و خاکستر بیش نیستم، به سخن گفتن با خداوندگار دلیری کرده‌ام، ²⁸اگر شمار پارسایان پنج تن کم از پنجاه باشد، چه؟ آیا تمامی شهر را به‌سبب آن پنج تن نابود خواهی کرد؟» فرمود: «اگر چهل و پنج تن در آنجا بیابم، آن را نابود نخواهم کرد.» ²⁹دیگر بار بدو عرض کرده، گفت: «اگر تنها چهل تن در آنجا یافت شوند، چه؟» فرمود: «به‌خاطر چهل تن، این کار را نخواهم کرد.» ³⁰گفت: «تمنا اینکه خشم خداوندگار افروخته نشود، تا سخن گویم. اگر تنها سی تن در آنجا یافت شوند، چه؟» فرمود: «اگر سی تن در آنجا بیابم، این کار را نخواهم کرد.» ³¹ابراهیم گفت: «اینک دلیری کرده‌ام تا با خداوندگار سخن گویم. اگر تنها بیست تن در آنجا یافت شوند، چه؟» فرمود: «به‌خاطر بیست تن، آن را نابود نخواهم کرد.» ³²گفت: «تمنا اینکه خشم خداوندگار افروخته نشود تا تنها این یک بار سخن بگویم. اگر تنها ده تن در آنجا یافت شوند، چه؟» پاسخ داد: «به‌خاطر ده تن، آن را نابود نخواهم کرد.» ³³چون خداوند سخن خود را با ابراهیم به پایان رسانید، برفت، و ابراهیم به مکان خویش بازگشت.

نکته: از این به بعد ما واژه یهوه را بکار می بریم که ترجمه YHVH است. برای این مطالعات ضروری است که بدانیم وقتی آن اسم در متون اصلی بکار برده می شود، ما نمی توانیم آن را به طور کلی “پادشاه” و یا “سرور” ترجمه کنیم. برای بحث در مورد الویت استفاده نام یهوَه یا یهوهِ به پیوست 3 مراجعه کنید. همچنین نوشتن یهوهَ به جای YHVH باعث می شود که متن کمی خوانا تر شود اگرچه هیچ اعرابی در اصل عبری آن وجود ندارد.

پیدایش 18: 1-2

“¹ روزی خداوند در بلوطستان مَمری بر ابراهیم ظاهر شد، آنگاه که او در گرمای روز به دَرِ خیمۀ خویش نشسته بود.

² ابراهیم سر بلند کرد و دید که اینک سه مرد مقابل او ایستاده‌اند. چون آنان را دید، از دَرِ خیمه به پیشواز ایشان شتافت، و روی بر زمین نهاد،”

ابراهیم سه مرد را دید که برای دیدن او می آمدند. آن سه مرد چه کسانی هستند؟ یکی از آن سه یهوه نامیده شده و دوتای دیگر فرشته خداوند بودند.

پیدایش 1:19 “شامگاهان، آن دو فرشته به سُدوم رسیدند،”

آنان همان دو فرشته­ایی بودند که با یهوه و ابراهیم همراه بودند. (سه ملاقات کننده­ایی که ابراهیم دید.) یهوه در شکل انسانی یک مرد و دو فرشته؛ در کل آن سه نفر مردان نامیده شدند. دو فرشته و یهوه برای دیدار ابراهیم در گرمای روز آمدند. از آنجا که ابراهیم مهمان نواز عالی بود از جایش پرید و برای خوشامدگویی به سمت آنان دوید. اما این فقط به خاطر مهمان نوازی نبود، دلیلی که ابراهیم به طرف آنان دوید این بود که او یهوه را شناخت زیرا که قبلاً او را چندین بار دیده بود.

ابراهیم به طرف او دوید تعظیم کرده و او را سرورم خطاب کرد. در اینجا لغت تعظیم کردن ممکن است پرستش کردن هم ترجمه شود، و این نخستین لغت عبری برای پرستش می باشد. لغت دیگر در اینجا آدونای به معنای پادشاه و سرور است که شکل جمع پادشاه است و بیشتر اوقات در کتاب معرف نام یهوه استفاده می شود.

در سراسر فصل 18 پیدایش کوچکترین اشاره­ایی به اینکه ابراهیم نشناخته و یا درک نکرده باشد که او با چه کسی صحبت می کند، نشده است. او با خداوند مثل یهوه پادشاه رفتار می کند، در واقع به عنوان کسی که قبلاً اورا می شناخته است. سه نفر گروه “مردان” نامیده می شوند که سه بار در آیه های 2 و 16 و 22 آمده است. شخصی که در گروه یهوه نامیده شده چهار مرتبه در آیات 1 و 17 و22 و 33 آمده است.

بعد از اینکه ناهارشان را تمام کردند در مورد تولد اسحاق صحبت کردند، سپس سه مرد بلند شدند که بروند. دو فرشته برای رسیدگی به کارشان به سمت سدوم به راه افتادند. اما یهوه ماند تا کمی بیشتر با ابراهیم صحبت کند.

پیدایش 22:18

“پس آن مردان از آنجا روی گردانیده، به جانب سُدوم رفتند، اما ابراهیم همچنان در حضور خداوند ایستاده بود.”

ابراهیم و یهوه در مورد موضوع داوری و فیضی که به سُدوم مربوط میشد، بحث کردند. در آن لحظه که آنان صحبت شان را تمام کردند دو فرشته در راه رسیدن به سُدوم بودند. در پایان صحبتهایشان یهوه او را ترک می­کند و به جرات می توان گفت که به آسمان بر می­گردد.

پیدایش 33:18

چون خداوند سخن خود را با ابراهیم به پایان رسانید، برفت، و ابراهیم به مکان خویش بازگشت.

پیدایش 1:19

شامگاهان، آن دو فرشته به سُدوم رسیدند،

دو فرشته به سدوم رفنتد، تا لوط را از سُدوم نابود شده رهایی دهند.

کل روبرو شدن ابراهیم با یهوه در پیدایش 18 با جزئیات واقع بینانه توصیف شده است. هوا بسیار داغ بود، آنها غذای کاملی می­خورند که شامل گوشت و شیر است، نابودی سُدوم آشکار است. این موضوع به عنوان یک رویا یا خیال به تصویر کشیده نشده است، بلکه چون یک رویداد تاریخی واقعی است.

هر شخصی ممکن است حقیقی بودن کتاب مقدس را باور داشته و یا نداشته باشد. در هر حال مسلم است که متون کتاب مقدس این حادثه اتفاق افتاده را جز به جز مورد بررسی قرار می دهد. در این توصیف ما یک ادعای کتاب مقدسی حیرت آوری داریم. یهوه دیده، شنیده و لمس شده است. یهوه در شکل انسانی به دیدن مردمی آمده است.

آخرین مانع برای مذهب یهود این است که ادعای یشوآ را به عنوان خداوند باور کند نه به عنوان مسیح.

در سالهای اخیر رئیس جنبش ارتدوکس یهودی، خاخم مرحوم ربی شنرسون را دارای صفا و ویژگیهای الهی میداند. گرچه دیدگاه آنان کمتر از ادعای الهی بودن یشوآ در عهد جدید است.

خط آخر، فهم و درک ما از ذات خداوند است. عقیده ایی که خدا فرم انسانی بر خود گرفت و به شکل یک مرد برای دیدن بشر به زمین آمده است به نظر کفر و بر ضد یکتاپرستی است. ریشه مشکل تفسیر نبوت مسیحایی نیست، بلکه مسئله این است که ذاتاً مسیح کیست؟ تصور این که خدا جسم پوشیده زشت و تقریباً کفرآمیز به نظر می رسید.

هنوز ما بر سر این موضوع هستیم. پدر ما ابراهیم به وضوح خداوند را در فرم و بدن یک انسان ملاقات می کند و اگر خداوند در شکل انسان بر ابراهیم ظاهر می شود پس اساساً اعتراض به خدا بودن یشوآ قابل قبول نیست. در پیدایش 18 بحث بر سر جسم پوشیدن خداوند اساسی تر از فصل های دیگر در کل عهد جدید است. عاقلانه است که کسی بگوید در پیدایش 18 پیکر مجسم یشوآ را نمی­بینیم. به هر حال انصافاً این مطلب بحث برانگیز است که پیدایش 18 ظاهر یهوه را در فرم انسانی توصیف می­کند. ظاهر شدن خداوند در شکل انسان به ابراهیم اساسی ترین دلیل در دین یهود برای ایمان نداشتن به یشوآ مسیح از بین می برد.

در عهد جدید یوحنا 8 به طور خاص ادعا می کند کسی که ابراهیم را ملاقات کرد یشوآ بود. در یک نشستی تعدادی رهبران مذهبی سر موضوع ابراهیم با یکدیگر بحثی داغ داشتند. یشوآ جواب داد:

⁵⁶پدر شما ابراهیم شادی می‌کرد که روز مرا ببیند؛ و آن را دید و شادمان شد.» ⁵⁷یهودیان به او گفتند: «هنوز پنجاه سال نداری و ابراهیم را دیده‌ای؟» ⁵⁸یشوآ به ایشان گفت: «آمین، آمین، به شما می‌گویم، پیش از آنکه ابراهیم باشد، من هستم!»⁵⁹پس سنگ برداشتند تا سنگسارش کنند، امّا یشوآ خود را پنهان کرد و از محوطۀ معبد بیرون رفت. (یوحنا 8: 56-59)

در اینجا یشوآ چند جمله شوک برانگیز بیان کرد. هر کسی می تواند درک کند که چرا رهبران مذهبی از سخنان او آزرده شدند تا او را با سنگ بزنند. یشوآ گفت که او قبل از ابراهیم وجود داشته است و ابراهیم از اینکه روزِ او را دید بسیار شادمان بود. منظور یشوآ این نبود که ابراهیم در رویا و خیال شادمان بود یا شادمانی­اش به خاطر دیدن تقویم نبود، بلکه ابراهیم به خاطر روزی که یشوآ، او را در پیدایش 18 ملاقات کرد شادمان گشت.

بسیاری از مترجمین یهود در آیه 56 لغت “آن” را قرار می دهند. ابراهیم از دیدن “این” شادی نکرد. او از دیدن “او” شادمان گشت. رهبران مذهبی خیلی زود به این موضوع عکس العمل نشان داده و گفتند: تو ابراهیم را دیدهای؟ آشکار بود که آنها می دانستند یشوآ ادعا میکند که او و ابراهیم یکدیگر را ملاقات کرده اند.

در اینجا یشوآ بیان کرد که او قبل از ابراهیم وجود داشته است:

«آمین، آمین، به شما می‌گویم، پیش از آنکه ابراهیم باشد، من هستم!»

برای ادامه کلیک کنید